زخمی عمیق بر تنِ تقدیر خورده است
گویا به روزهای نفس گیر خورده است

وارونه است کار جهان، پس عجیب نیست
دیگی اگر که بر تـهِ کفـگیر خورده است!

این داستان حقیقت تاریخ ماست،چون-
مثل تبر به فرق اساطیر خورده است

مردان کوفه از تو حمایت نمی کنند
چون متنِ نامه لاک غلط گیر خورده است!

شش ماهه ی شهید، در آغوشِ مادرش
از چشمه¬ی بهشت برین شیر خورده است

حالا تویی و کربِ بلایی که پیش روست
بر پای کودکان تو زنجیر خورده است

شقّ القمر دومرتبه تکرار می شود
این بار ماه قافله شمشیر خورده است

آب خوش از گلوی تو پایین نمی رود
تقصیر آب نیست، گلو تیر خورده است...

***
آن قدر غرق تشنگی لشگرت شدم
دیدم ردیف شعر تو تغییر کرده است

دیدم که زینب آمده در پای ذوالجناح
می پرسد: آفتاب چرا دیر کرده است؟

[آن صحنه ای که فرشچیان چند قرن بعد
از عشق بی کران تو تصویر کرده است]

دیدم که شام، محشر کبری شده ست وُ باز
زینب تو را هر آینه تکثیر کرده است

ای کاش روز واقعه بودم کنارتان
ای کاش ها... مرا به خدا پیر کرده است

آقا ببخش!گریه امانم نمی دهد ...


امید صباغ نو

 

تو مثل سگ هستی چشم هایت از برف است
تنیده های سپید صدایت از برف است
کدام مردم را کشته ای که در هر جا
پس از گذشتنِ تو رد پایت از برف است
دلت که خواسته بر من ترحم از باد است
تنت که ساخته از من جدایت از برف است
لب همیشه ترانه بخوانت از خون است
ترانه های به لب مبتلایت از برف است
دو کاسه ای که دو قندیلِ دست های تو را
نموده آویزان از شانه هایت از برف است
حکایت ابری تو، کسی که قصه کند
تمام اجزای آن حکایت از برف است
تب معاشقه ای ابتدایت از باران
مسیرت از برف است انتهایت از برف است

سیدرضا محمدی

به گیسوان سیاهت کلاف می گویند
به شانه های بلند تو قاف می گویند

نشسته دشنه ی گیسوت زیر روسریت
حجاب کن به حجابت غلاف می گویند

قبول کرده ام این را که عاشقت هستم
به گریه های بلند اعتراف می گویند

گذشته از خط قرمز لبت خبر داری؟
به رنگ قرمز تند انحراف می گویند

(هزار وعده ی خوبان یکی وفا نکند)
تو فرق میکنی آخر خلاف میگویند
***
قبیله ام به زبان مولف تاتی
همیشه فاصله ها را شکاف می گویند

فواد میرشاه ولد

مثل ماهی که درون سایه ابری مبهم است

گاه عشق یک فرشته در دل یک آدم است

سیلی از امواج خوردن عادت هر روزه ی

صخره های ایستاده ،صخره های محکم است

خسته از این روزهای تلخ و مسموم و غریب

یک نفر احوال می پرسد مرا آنهم غم  است

آنچه که تو بر سرت کردی و رفتی روسری

آنچه که من بر سرم شد آه ... خاک عالم است

از زمختی های این روح ترک خورده نترس

مرد زیبایی که می بیند دلش ابریشم است

تو دو شانه داری و اندوه انبوه مرا

فرش پانصد شانه ی تبریز هم باشد کم است

حامد عسگری

با استکان قهوه عوض کن دوات را 
بنویس توی دفتر من چشم هات را
 
بر روزهای مرده تقویم خط بزن 
وا کن تمام پنجره های حیات را
 
خواننده ی کتیبه ی چشم و لبت منم 
پر رنگ کن بخاطر من این نکات را
 
ما را فقط به خاطر هم آفریده اند 
آن گونه ای که خواجه و شاخ نبات را
 
نام تو با نسیم نشابور می رود 
تا از غبار غم بتکاند هرات را

یک لحظه رو به معبد بودائیان بایست!
از نو بدل به بتکده کن سومنات را
 
حالا بایست! دور و برت را نگاه کن 
تسخیر کرده ای همه کائنات را
 
تا پلک می زنی، همه گمراه می شوند 
بر روی ما مبند کتاب نجات را ...

علیرضا بدیع

یک زاویه ی بسته ی آغوش بنا کن 
با قاعده ی بازی ِ بی قاعده تا کن

یک عمر تماشاچی فوتبال تو بودم 
یک بار نگاهی به گل ِ دامن ما کن

در کرنر چشمت زده یک چشمه‌ی تکنیک 
دروازه‌ی قلب من و شلیک تو... وا کن

این وقت کشی هات مرا می کشد آخر 
بیرون برو از بازی و تجدید قوا کن

می خواهم ازین خط دفاعی که کشیدی 
هرطور شده بگذرم این دفعه خطا کن

تعویض که بد نیست ، بیا یوسفم این بار 
از پشت بکش پیرهنم را ..... و رها کن

من می گذرم از خط دروازه ، ولی تو 
فکر گذر از پیچ و خم حاشیه ها کن 

شیرینی دل باختن ِ من به تو کم نیست 
هر بیت غزل واره گواه است نگا کن

یک چند قدم مانده به دیدار نهایی 
گل بوسه ی آخر بزن و جشن به پا کن 

نسیم پریشان